De CAO-partijen hebben hun hoogtestage om beter naar zuurstof te kunnen happen tijdens de onderhandelingen erop zitten. Het krachthonk voor de hersengymnastiek begint aan zijn laatste maandschema en aan de vernieuwingstafel worden de laatste tactische manoeuvres subtiel getest om te zien of de trainingsschema’s nog verder bijgesteld moeten worden. Van een dopingschandaal is in geen van de kampen ook maar een spoor te vinden en ook lijkt er niemand weggestuurd te worden wegens grensoverschrijdend gedrag in de nachtelijke uren. Dat betekent een open wedstrijd, waarin het traditionele spel om de knikkers kan gaan rollen. Want traditioneel, dat is het zeker. Een spel van op voorhand te hoge eisen stellen en te laag bieden, niet het achterste van je tong laten zien, dreigen, bluffen, pokeren, uitstellen, als het je even teveel wordt van tafel lopen of een greep in de stakingskas doen omdat je je zin niet krijgt. Een spel zo oud als de weg naar Kralingen.
Staking leek op voorhand voorzien
“Ik snap er soms geen snars van. Bij de vorige CAO-onderhandelingen was ik er van overtuigd dat er niet weer een stakingsronde zou komen.”
Ik snap er soms geen snars van. Bij de vorige CAO-onderhandelingen was ik er van overtuigd dat er niet weer een stakingsronde zou komen. Er was in mijn visie geen enkele aanleiding voor, want de partijen hadden meer dan goede afspraken met elkaar gemaakt. Niets was minder waar. De vakbond ging voor 10 procent in de eerste ronde! Mijn ogen vielen uit hun kassen en de staking leek op voorhand al voorzien. Dus is het niet vreemd dat we als werkgevers met argusogen volgen hoe deze onderhandelingen gaan verlopen. Er is een belangrijk verschil met de vorige onderhandelingen. De meeste spelers aan de tafel zijn nieuw en/of hebben een andere rol. Zij kunnen laten zien dat zij uit ander hout gesneden zijn en in korte tijd samen op het hoogste schavot springen om van beide achterbannen een gouden CAO-medaille op de borst gespeld te krijgen.
CAO-spelregels veranderen
Dat vraagt nogal wat van de onderhandelingsdelegaties als je met traditionele methoden de ring in stapt. Voor je het weet, sta je zonder reden als kemphanen tegenover elkaar. Ik pleit dan ook al langere tijd om de CAO-spelregels te veranderen. Er is geen enkele reden meer om tegenover elkaar te staan tijdens de CAO-onderhandelingen en er zijn maar al te veel redenen om naast elkaar te staan en samen in het belang van de sector en natuurlijk de schoonmaakkrachten er op een snelle en professionele manier met elkaar uit te komen. Waarom een spel van loven en bieden?
Reële loonruimte in de schoonmaak samen vaststellen
Een column vraagt om weinig woorden, dus bij deze de kern van mijn suggestie. Waarom niet samen op basis van ratio’s, indexen, statistieken en de meteen vooraf overeengekomen formule de reële loonruimte met elkaar vaststellen, en die loonruimte in de onderhandelingen verdelen over de verschillende potjes van loon, scholing, verlof etcetera met een maximale afwijking van bijvoorbeeld een 0,5 procent. We leggen het voorstel digitaal voor aan alle werkgevers en werknemers, ongeacht of ze lid zijn van de vakbond en vragen om een ja of nee binnen de aangeboden bandbreedte. Volgens mij kun je er dan binnen een week met elkaar uit zijn. Binnenkort gaan we het allemaal weer meemaken. Ik ben erg benieuwd en steek alle onderhandelaars een stevig hart onder de riem om te laten zien dat het ook anders kan. Op een manier die verbindt, in plaats van verdeelt. Succes!
Ron Steenkuijl, lid directie ADG dienstengroep waar schoonmaakbedrijf Asito deel van uitmaakt (R.Steenkuijl@adgdienstengroep.com)